Het is weer zo’n dag…

Wakker worden, opstaan, douchen, ontbijten, en dan…
Het is weer zo’n dag dat er van alles kan gebeuren, maar er gebeurt niets.
Niks gepland, en dan ook nog nat weer buiten. Geen zin om op de fiets te stappen… Dan maar de bus!
Bij het kerkje tegenover mijn woning stromen mensen binnen. Zeker een bijeenkomst of zo…
Ik ben een route naar mijn bestemming aan het plannen en blijkbaar moet ik één maal overstappen.
Een sigaret, daar heb ik zin in… Niet gezond, maar ach,… we moeten toch iets hebben…
Een berg was, gisteren gestreken, moet ik nog inruimen, maar ach… dat doe ik straks wel…
Nu heb ik er nog niet veel zin in, misschien straks als ik weer thuis kom.
Als ik er zo over nadenk, dan vraag ik me af hoe het zo gelopen is. Hoewel ik weet dat het beter gaat dan voorheen. Ondanks alles is het tegenwoordig beter dan, toen alles nog ‘gewoon’ leek te zijn.
Alles is weer nieuw eigenlijk. Dat geeft me een positief gevoel.
Een nieuwe locatie, een andere omgeving, andere mensen… En dit alles heeft me weer zin gegeven!
Met alle werk wat ik tegenwoordig doe, heb ik weer een zinnig bestaan. Al verdien ik er nog niet veel aan.
Moet dat dan? Voor mijn gevoel niet echt.
Veel heb ik niet, maar ik ben tevreden met wat ik heb. Ik kom rond met weinig, en krijg er veel meer voor terug.
Tien jaar geleden zou ik iemand in mijn huidige situatie voor gek hebben verklaard. En het grappige is, dat ik er nu zelf in zit. Noem me maar ‘gek’, maar ik ben er gelukkig mee. Niemand die me bevooroordeeld, maar alleen mensen die me accepteren zoals ik ben, en niet hoe ik was…
Soms klinkt het ook voor mij allemaal zo dubbel. Op sommige momenten kan ik het niet bevatten…
Maar ach, … Het is weer zo’n dag… Dat ik alles wil doen, maar even niet kan…
Maar nu neem ik toch de bus, en zie wel waar ik beland…
Maar ach, … Het is weer zo’n dag… Dat ik ‘t even fijn vind, om niets te doen.