Heb je dat ook wel eens? Je wandelt lekker in een bos, het is mooi weer, en tussen de bomen zijn heerlijke plekken met gras. Plekken waar je zo even zou willen liggen, om lekker tussen de bomen omhoog te kijken. Of beter nog... klimmen in de bomen, totdat je helemaal aan de top bent, om alles te kunnen overzien. Dat lijkt mij het heerlijkste om te doen! Neem alleen niet te veel hooi op je vork…
-
Een auto komt aanrijden op de parkeerplaats van kasteel Erenstein. Drie mannen zitten in de auto en ze kletsen nog wat door. Na enige tijd stapt Johan, de bestuurder, als eerste uit. Vervolgens Karel en Richard. De drie mannen praten nog wat verder op één van de bankjes, die verderop bij het stuwmeer staan. Karel en Johan kijken regelmatig naar de straat. Het lijkt wel alsof ze nog op iemand staan te wachten. In die tussentijd rookt Richard nog een sigaretje. Karel begint ongeduldig te worden en kijkt regelmatig op zijn horloge en houdt zijn mobiele telefoon vast. Richard geeft met een handgebaar aan dat Karel zich geen zorgen moet maken.
Enkele ogenblikken later horen de drie mannen van op een afstand wat rare geluiden, en meteen daarna een hard schatergelach van naar het schijnt twee vrouwen.
“Jaaah… Daar zul je ze hebben”, geeft Richard al aan. Hij springt enthousiast op en huppelt vrolijk richting de straat.
Johan en Karel kijken elkaar aan, dan draaien ze zich weer om naar de huppelende Richard en moeten om de grappige situatie lachen. Zie je het voor je? Een man van midden veertig, huppelend als een jong veulen, die twee mooie vrouwen tegemoet loopt en begroet…
Richard komt met de twee vrouwen aanlopen, Karien en Ilona.
Dit groepje van vijf vrienden heeft voor vandaag met elkaar afgesproken, om een heerlijk lange wandeling te maken langs het stuwmeer van Erenstein. Ze willen genieten van de vrije natuur, de zon, het briesje en de herfstkleuren, die in het omringende bosgebied nu op dit moment te zien zijn.
“Zullen we de extra lange route nemen? Het is zo'n mooi weer vandaag”: zegt Karien.
De anderen stemmen toe.
Na enige tijd komen de vijf bij een splitsing. De linker weg loopt netjes langs het stuwmeer. En de rechter weg loopt door het bos en heeft enkele heuveltjes.
“Nou, voor mij is het duidelijk!”: zegt Karien.
“Je wilt zeker de route langs het stuwmeer nemen…”: zegt Richard met een grijns op zijn gezicht.
“Nee, joh” zegt Karien met een knipoog, “Ik zei toch dat ik de extra lange route wilde”.
Karien en Richard lopen voorop, en de andere drie lopen iets trager achter hen aan.
Het duurt niet lang en het tweetal valt op, dat ze de rest niet meer achter zich zien lopen.
Ze lassen een korte pauze in om op adem te komen.
“Ik denk dat de rest de lange route niet zo zag zitten”: zegt Richard
“Wat? Met zo’n heerlijk weertje? Kom nou… Die drie moeten eens leren genieten van de kleine dingen”: zegt Karien
“Tja… Je weet hoe ze zijn. Kom ik niet vandaag, dan kom ik maar morgen”: stelt Richard met opgeheven handen.
Het tweetal loopt, na wat langer gewacht te hebben, toch even terug om poolshoogte te nemen. Maar ze vinden het drietal niet, en besluiten om de oorspronkelijke route toch aan te houden.
“Het zit me niet zo lekker dat we die drie zijn kwijt geraakt. Straks is er wat gebeurd”: zegt Richard
“Ach, dat zal wel goed komen. Maak je maar niet druk”: zegt Karien.
“Heeey! Ik weet wat!”: zei Richard met harde stem, “Ik klim in een van deze bomen hier. We zijn toch al bij het hoogste punt. Dan zou ik die drie wellicht kunnen zien”.
Zo gezegd, zo gedaan. Richard gaat in de hoogste boom klimmen. Hij haalt de riem van zijn broek, en legt hem om de boom. Aan beide handen neemt hij de uiteinden van de riem goed vast.
Richard klimt als een acrobaat de boom in, en bereikt snel de top.
“Pas maar op, dat je niet valt” zegt Karien bezorgd met een luide stem.
“Dat komt wel goed”: zegt Richard. Ondertussen kijkt hij over het hele gebied, maar hij ziet geen groepje van drie lopen.
“Wooow”: dacht Richard, “De auto is weg…”
Richard klautert weer naar beneden, en glijdt bij het laatste stuk uit, en hij valt op zijn achterwerk.
“Ik zei toch dat je moest uitkijken” zegt Karien.
“Ja, dat weet ik… Maar… De auto is weg”: zegt Richard, “En die drie zijn nergens te bekennen”.
“Misschien is er toch wat gebeurd?... Kom! We lopen terug naar de parkeerplaats”: zegt Karien op een ongeruste manier.
Het tweetal komt bij de parkeerplaats aan. Ze zien dat de twee damesfietsen er wel nog staan van Karien en Ilona.
“Verdomme… Ik heb mijn mobiele telefoon niet bij de hand”: zegt Karien
“Zullen we aan voorbijgangers even vragen of we hun kunnen bellen?”: vraagt Richard.
“Doen we”: zegt Karien. En het tweetal maakt zich op naar de eerste voorbijganger.
Deze gaf aan geen mobiele telefoon bij zich te hebben.
Iets later komen ze een jongen op een fiets tegen, die aan het bellen was.
“Ooh, wat een geluk”: zegt Karien, “Jij komt als geroepen. Mogen we heel kort je telefoon even gebruiken? We zijn een aantal mensen kwijt geraakt, en we maken ons zorgen.”
De jongen rondt zijn gesprek snel af, en geeft zijn mobiele telefoon aan Karien.
“Gelukkig ken ik het nummer van Johan uit mijn hoofd”: zucht ze, terwijl ze het nummer intikt.
Enkele seconden heerst er een rare stilte. Het tweetal hoopt dat er niks ernstigs is gebeurd.
De spanning begint te stijgen, als Richard Karien hoort praten…
“Hoi, met Karien… Jaah… uhuh… oh… hmm ja… Is goed”
Karien bedankt de jongen, en geeft hem twee euro voor het bellen.
Het tweetal loopt langzaam richting het bankje waar ze een uurtje eerder ook zaten.
“Wat is er nu aan de hand?”: vraagt Richard bezorgd.
“Nou… Karel werd niet goed, en dacht problemen met zijn hart te hebben”: legt Karien uit, “En Johan die eerste hulp heeft gehad, nam het zekere voor het onzekere, bracht Karel naar de eerste hulp van het ziekenhuis, waar ze na een kort onderzoek konden vaststellen, dat het alleen maar hartkloppingen waren. Ze komen ons dadelijk ophalen, zodra Karel gereed is”.
-
De dag heeft een andere wending gekregen, dan dat iedereen hoopte.
Volgens de arts kwamen de hartkloppingen door een verkeerde houding, en wellicht ook een verkeerde ademhaling.
Karel, die onlangs weduwnaar werd, nam toch iets te veel hooi op zijn vork.
En je weet wat ze zeggen over hoge bomen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten