In het begin van dit jaar dacht ik werkelijk dat ik niemand had, waar ik op kon bouwen, niemand die me daadwerkelijk kon helpen, en niemand die me een steun in de rug zou geven, laat staan dat ik er met mensen over durfde te praten. Een geestelijke depressie maakte meer kapot dan me lief was. Iemand die zelf beseft dat hij of zij een depressie heeft, is al op de goede weg, maar de meesten hebben dat niet direct in de gaten (net als ik). Pas na een hele lange herstelperiode komt dit aan de orde. Het ergste was nog, dat sommige mensen zich niet eens in mijn situatie konden inleven. Dat deed behoorlijk pijn… Een enkeling probeerde zich in te leven, en weer iemand anders zat in een bijna gelijke situatie, maar met beiden kon ik natuurlijk niet over diverse persoonlijke problemen praten. Daarbij kan een praatgroep uitkomst bieden, ook om uit een soort isolement te komen. Hier is natuurlijk wel een bepaalde gevoelsmatige overwinding voor nodig, en daarom zijn ook de resultaten die je daarna behaalt, de moeite waard om voor te vechten… Vechten om weer een mens te worden, vechten om weer goed in de maatschappij te staan, vechten om weer zelfrespect te krijgen, vechten om ‘nee’ te kunnen zeggen, vechten om voor jezelf op te komen… en vechten om weer een beetje geluk te kunnen hebben… | |
Mooi :)
BeantwoordenVerwijderen